Op 27 februari 2013 ben ik op 41 weken zwangerschap bevallen van een prachtige zoon Thibo, 53 cm en 3,330 kg. Door de borstvoeding kwam Thibo snel bij en werd een stevige, gezonde en zeer vrolijke baby. Hij groeide snel en het kruipen, rechtstaan en ook het lopen op één jaar hebben we nog mogen meemaken. Hij was zelden ziek, uitgezonderd af en toe een verkoudheid.

WINDPOKKEN
Op drie maanden ging hij naar de crèche waar alles zeer vlot verliep. In maart 2014 deden de windpokken en roodvonk hun ronde in de crèche. Thibo was ook aan de beurt op zaterdag 5 april 2014. Om zeker te zijn, zijn we naar de dokter van wacht gereden. Daar kregen we de bevestiging dat Thibo inderdaad de windpokken had. We werden naar huis gestuurd met de nodige medicatie. Thibo had vanaf dat moment hoge koorts: 41 graden. Indien hij niet meer goed zou eten en drinken, moesten we terug naar de dokter gaan. De hoge koorts bleef. Op dinsdag wou hij niet meer eten en op zijn borstkas had hij een infectiewondje. ’s Avonds gingen we terug naar de dokter waar hij vrolijk rondliep en geen koorts meer had. OK, hij zal aan de beterhand zijn, dachten we. Maar niets was minder waar. Op woensdag ging zijn gezondheidstoestand alleen maar achteruit, maar we moesten geduld hebben!

SPOED
Op donderdagmorgen was hij heel kortademig. Mijn schoonouders en mijn mama zijn met een doorverwijzing van de huisarts naar de spoedafdeling gereden. Ze zagen daar onmiddellijk dat het ernstig was en hebben bloed afgenomen om te kijken wat er gaande was. Oef, geen longontsteking. Ik dacht toen oef, neen niet oef, mijn kind was doodziek en ik wilde weten wat er aan de hand was. Toen ik hem daar zag liggen met enkel een pamper aan en een zuurstofmasker op kreeg ik het ontzettend moeilijk en vloeiden de eerste traantjes van die dag.

AFSCHEID
Enkele uren later zijn ze gestart met antibiotica en werd hij naar een isolatiekamer gebracht. Omdat hij ook gedehydrateerd was, kreeg hij vocht toegediend. Ik heb toen nog enkele foto’s genomen met mijn gsm zodat ik die later aan hem kon tonen. Wanneer hij gesetteld was op de kamer ben ik naar huis gereden om mijn spullen te pakken om de nacht bij hem door te brengen. Toen ik terug in het ziekenhuis aankwam, stonden er drie dokters naast zijn bed. De antibiotica sloeg niet aan, de infectiewonde werd groter en hij was aan het opzwellen omdat zijn nieren niet meer naar behoren werkten. Hij zou worden overgebracht naar intensieve zorgen voor een betere opvolging tijdens de nacht. Om 18u werd hij dan door de lange gangen overgebracht. Daar mochten we niet mee naar binnen maar moesten dertig minuten wachten totdat hij klaar was. Die dertig minuten werden vier veel te lange uren en toen besloop mij al een vreemd gevoel. Om 22 uur mochten we de kamer binnen en kregen we slecht nieuws te horen. Ondertussen had een toestel zijn ademhaling al overgenomen omdat hij anders teveel energie verspilde door te vechten tegen de beestjes en zijn lies zat vol met draadjes. Mijn baby zag er verschrikkelijk uit. Thibo was heel erg verzwakt en zijn toestand ging enkel nog maar achteruit. De enige opdracht die ze op dat ogenblik hadden, was hem proberen te stabiliseren. Wij zijn toen naar huis gereden om een beetje te rusten. Ik had mijn wekker gezet om op tijd naar het ziekenhuis te kunnen rijden en zijn foto voor zijn verjaardag had ik aan mijn nachtlampje bevestigd. Om 3 uur kregen we telefoon en ik ben hysterisch beginnen te roepen en wenen omdat ik dacht dat hij gestorven was. Neen, we moesten zo snel mogelijk naar het ziekenhuis komen. Zijn toestand was nog meer achteruit gegaan en eigenlijk zagen ze in dat het niet meer ging beteren. Ik voelde me als een zombie toen we dan een kamer kregen waar we na een uurtje al werden gewekt om terug naar zijn kamer te gaan. We moesten afscheid nemen. Hij lag daar helemaal alleen in dat bedje met spijlen, enkel met een pamper aan, aan het beademingstoestel en vol met draadjes … Om 6u30 is zijn hartje gestopt met kloppen en hebben ze aan David gevraagd of ze het toestel mochten afzetten. Ik weet niet waar ik toen met mijn gedachten was. Heel ver weg. Ik heb echt het gevoel dat ik zijn laatste minuten gemist heb omdat ik het allemaal niet kon vatten. Ze hebben toen snel de draadjes losgemaakt en ik heb hem toen in mijn armen gekregen. Dit kon toch niet! Vorige week liep hij nog vrolijk rond en nu lag hij stil in mijn armen. Eerst had ik het gevoel dat hij aan het slapen was en dat hij elk moment zijn ogen ging openen. Hij voelde heel zwaar en warm aan. Omdat ze hem volledig gingen loskoppelen van alle draadjes en andere zaken zijn we terug naar onze kamer gegaan. Wij hebben dan familieleden en vrienden op de hoogte gebracht. Iedereen reageerde vol ongeloof. We handelden toen op automatische piloot. Ze hebben nog zijn voetafdruk en duimafdrukjes genomen en wij hebben nog enkele haarlokken afgeknipt. Na een tijdje zijn ze ons komen halen om hem zijn laatste badje te geven. Hij lag zo vredig te slapen. Het was een zeer intiem moment dat eerst zeer vreemd leek, maar nadien zo goed aanvoelde en zo waardevol was.

AUTOMATISCHE PILOOT
Later is de familie toegekomen en heeft iedereen hem nog eens vastgenomen. We zijn naar huis gereden op automatische piloot. We hadden ook een afspraak met de begrafenisondernemer. Alles moest snel beslist worden, wat voor een begrafenis, brief, koffietafel, begraven, cremeren, … We hebben gekozen voor een kerkelijke dienst en om hem te begraven op het kerkhof bij de andere kindjes. Elke dag, soms meerdere malen vóór de begrafenis zijn we naar ons kindje geweest. We hebben nog uren met hem doorgebracht. Al voelden de momenten in het ziekenhuis warmer aan dan die in het mortuarium. Daar lag hij op een tafel in een veel te grote ruimte waardoor we de intimiteit zelf moesten creëren. De ziekenhuiskledij hadden we snel vervangen door een warme pyjama. Ook zijn laatste momenten heeft hij in onze armen doorgebracht. We waren aanwezig bij het sluiten van en bij het laten zakken van het kistje in zijn grafje. Ik had het heel moeilijk om in die periode op te staan, ik had geen zin om te eten en ik heb uren aan een stuk gehuild. Met nabije familieleden kon ik urenlang bellen. Ik had daar ook heel veel behoefte aan. Met vrienden en collega’s had ik die behoefte totaal niet. Vele oproepen heb ik genegeerd omdat ik de kracht niet had om iets te vertellen of gewoon omdat ik geen ongemakkelijke gesprekken wou met vele stiltes. Mailen ging daarentegen wel heel goed en aan velen heb ik ook lange mails gestuurd. De dagen tussen het overlijden en de begrafenis werden we geleefd. Er was niet veel tijd om bij alles stil te staan, gewoon zorgen dat alles in orde kwam voor de begrafenis. Thibo heeft een prachtige engelendienst gekregen met allemaal zelf geschreven teksten. Iedereen heeft zijn eigen tekst voorgelezen waardoor de viering een bepaalde kracht uitstraalde. Er was ontzettend veel volk, maar tijdens de viering heb ik daar afstand van genomen. De dienst was er voor David, voor mezelf en vooral voor Thibo. De leden van de crèche hadden ook voor een tekst gezorgd. Zij hadden ook een knutselwerk met de geschilderde handafdrukjes van alle kindjes gemaakt. Dit werkje staat nog steeds in onze living bij de foto van Thibo. We hebben nadien vele complimenten gekregen omdat het zo’n prachtige viering was. Op het einde van die dag zijn David en ik terug naar zijn grafje gegaan om in alle rust bij ons zoontje te zijn en al die bloemen te bewonderen.

ROUWPROCES
Wanneer alles achter de rug was, begon het pas tot ons door te dringen dat we in een leeg huis zaten, dat we Thibo nooit meer konden vastnemen, knuffelen, eten geven, dat we terug konden uitslapen wat we helemaal niet wilden, … Ik heb lang alles in het huis gelaten zoals het was toen hij vertrokken was. Pas na lange tijd kon ik stilletjesaan starten met het opruimen van zijn spullen. Zo heb ik de babyfoon nog heel lang laten staan, zijn lakens zijn blijven liggen tot een maand voor de geboorte van Arthur, zijn handafdrukjes staan nog steeds op de ramen en de glazen vitrinekast. Nu konden we in alle rust afscheid beginnen nemen. Al zijn spullen zitten in een grote doos en iedereen mag daarin kijken wanneer hij daar behoefte aan heeft. Gedurende de vier maanden dat ik thuis was, ben ik elke dag naar het kerkhof geweest. Voor een babbel, een bezinningsmoment, gewoon samenzijn met hem, zijn plantentuintje onderhouden, … Ik heb vele complimenten gekregen over hoe mooi zijn tuintje wel was en dat deed veel deugd. Het was een deel van mijn rouwproces en het gaf me kracht om deze moeilijke periode door te komen. Bij goed weer nam ik een lakentje mee zodat ik bij hem kon zitten. Uren heb ik bij hem doorgebracht. Een boekje lezen, in mijn dagboek schrijven, zijn laatste dagen en uren op papier vastleggen. Afgekeken van een ander graf hebben we bij Thibo een doosje gezet met daarin een boekje. Een boekje met zijn te korte levensverhaal en plaats voor een woordje van de bezoekers. Telkens er iemand iets in zijn boekje heeft geschreven, komen de tranen spontaan naar boven van ontroering. Als we op vakantie gaan, brengen we voor hem iets mee dat we in zijn doosje steken. We hebben als koppel veel steun gevonden bij elkaar. Met woorden maar ook vaak gewoon zonder woorden. Vrienden steunen ons door een sms te sturen op de 11de of 27de van de maand, de 1ste verjaardag, de 1ste schooldag, een brief, een kaartje, een bloemetje, een extra tekst voor Thibo op de gelukwensen voor Arthur, een kaarsje, zelfgemaakte attenties, souvenirtjes van reizen en de vele attenties en bloemetjes op zijn grafje. En … ook gewoon door toe te laten om over hem te praten. Redelijk snel ben ik op het internet gaan zoeken of er verenigingen waren waar ik eventueel met mijn verdriet, verhaal terecht kon. Zo ben ik bij O.V.O.K. terecht gekomen. In juni ben ik voor de eerste keer naar een bijeenkomst geweest en dit was ontzettend zwaar. Het was allemaal nog heel recent maar ik voelde toen dat ik daar met mijn verdriet/verhaal terecht kon. David heeft geen behoefte om zijn verdriet te delen met andere mensen en zal ook niet snel iets vertellen over Thibo tegen vreemden.

OPNIEUW ZWANGER
Na twee maanden was ik opnieuw zwanger. Vol ongeloof keken we naar de streepjes op de predictor. Hoe kon ik zwanger geraken in zo’n emotionele periode. Het geluk dat er was met de zwangerschap van Thibo was er totaal niet bij de tweede zwangerschap. Ik zat met allerlei gevoelens die ik niet kon plaatsen. Het gevoel dat we Thibo aan het bedriegen waren, het gevoel dat we hem gingen vervangen. Ik was ook niet blij en kon met felicitaties niet overweg. Pas na enkele maanden kon ik van de zwangerschap genieten en kon ik enige vreugde toelaten. Voor ik terug aan de slag ging, zijn we nog op vakantie geweest. Van die reis hebben we niet genoten omdat we Thibo moesten achterlaten. In ons hart was hij er wel bij maar op de achterbank van de auto niet en ook niet in de buggy. Daar waar we vroeger zo hard konden genieten van onze reizen was er toen helemaal geen sprake van.

TERUG AAN HET WERK
Toen ik na vier maanden terug deeltijds aan de slag ging, ging ik elke namiddag nog langs bij Thibo. Toen ik terug voltijds aan de slag ging, ging ik om de twee dagen na het werk langs. Ik ga niet naar het kerkhof omdat het moet, maar gewoon omdat ik heel graag bij hem ben. Wanneer ik twee dagen niet ben geweest, overvalt mij een ongemakkelijk gevoel. Op mijn nieuwe job waren ze niet op de hoogte van het overlijden van Thibo waardoor ik mijn verhaal toch wel vele malen heb moeten vertellen. Erover praten, luchtte op. Mijn collega’s stonden ook open om te luisteren naar mijn verhaal als ik daar behoefte aan had en staan nog steeds klaar met een luisterend oor.

ZWARE PERIODES
De winter stond voor de deur en de dagen kortten en dat was zwaar. Naar het kerkhof gaan in het donker en enkel in het weekend zijn grafje kunnen zien met daglicht is zwaar. Al zeer snel hebben we ook een kandelaar gezet waarin altijd een kaars brandt zoals hier bij ons thuis. Zo weet ik dat er steeds een lichtje bij hem is. Het voelde telkens heel vreemd aan als ik vertrok. Ik had echt een slecht gevoel dat mijn kleintje daar helemaal alleen in de koude lag. Hij moest thuis in zijn warme pyjama, bij ons in de zetel zitten of in zijn bedje liggen. Dan kwam Allerheiligen, een moeilijke periode maar ook een periode waar er licht was. Het kerkhof fleurde helemaal op met die prachtige bloemen en bloemstukken en een stille weldoener had bij alle kindgrafjes waar geen bloemen lagen een witte roos neergelegd. Weer was er ontroering om dat prachtige gebaar. Maar zo’n periode zorgt er ook voor dat er ontzettend veel volk naar het kerkhof komt en dat was hard! Op elk moment van de dag was er wel een groepje mensen op het kerkhof die hun jaarlijkse wandeling aan het maken waren. De intimiteit tussen Thibo en mij was helemaal zoek, ik zat met opgekropte gevoelens die ik van me heb moeten afschrijven. Weg, weg, ga allemaal weg, heb ik toen vaak gedacht. Toen het ‘circus’, want zo voelde ik het aan, weer voorbij was, kon ik terug tot rust komen. Daarna volgden weer heel zware periodes: Sinterklaas, Kerstmis en Nieuwjaar. Periodes dat de bezoeken weer stegen en dat we iets speciaals wilden doen. De Sint is bij Thibo langs geweest en heeft een cadeautje achtergelaten en met kerst had enkel Thibo een mooi aangeklede kerstboom. Voor ons een keer geen kerstboom, kerstkaarten of gelukwensen en heel veel moeite om te glimlachen voor de groepsfoto’s en ontzettend veel tranen. Vaak heb ik gewenst om te slapen en pas wakker te worden na de feestdagen. Om het verdriet te verwerken in die periodes heb ik voor alle familieleden een gepersonaliseerd fotoboekje gemaakt. Mijn wensen voor 2015 waren voor iedereen een goede gezondheid.

ARTHUR
Op 27 februari, Thibo’s tweede verjaardag, zijn we met de familie naar Thibo gegaan. We hebben gekleurde ballonnen bevestigd aan zijn kruisje, hebben een verjaardagskaartje en kaarsje in zijn doosje gestoken en hebben hem bloemetjes cadeau gedaan. Nadien hebben we thuis rustig iets gegeten. Volledig uitgeput hebben we die dag afgesloten.
Exact een week later is Arthur geboren. Een moment met gemengde gevoelens en de uren die voor de bevalling waren zwaar. In het ziekenhuis was iedereen op de hoogte en ik heb veel steun gekregen van het personeel. Er waren tranen van blijdschap samen met tranen van verdriet. Thibo zijn foto stond op mijn nachtkastje en ’s avonds wanneer ik alleen op de kamer was en iedereen naar huis was, overviel mij telkens een heel groot gevoel van verdriet en leegte. Er lag een pasgeboren Arthur naast mij, zo klein, kwetsbaar en hulpeloos en Thibo was ook zo kwetsbaar en was niet meer. Vele traantjes heb ik gelaten op die kamer omdat ik daar lag en niet naar Thibo kon. Ik wist dat David op 6 maart ’s avonds nog naar Thibo was geweest om het grote nieuws te melden, maar ik wou hetzelfde doen. Op 10 maart mocht ik dan eindelijk naar huis, eindelijk kon ik naar mijn zoon. Om 6 uur was ik mijn koffer al aan het pakken, het kon niet snel genoeg gaan! Het zonnetje scheen en tranen vloeiden. Thuis ontbrak er iets. Thibo die met veel interesse zijn broertje verwelkomde, die zijn broertje wou knuffelen, tutje geven en nog zo veel meer. Bijna elke dag ging ik met Arthur naar zijn broer. Vaak te voet met de buggy zodat we samen konden genieten van de buitenlucht en helemaal relaxed bij Thibo arriveerden. Meestal was Arthur rustig, maar regelmatig ‘verstoorde’ hij het bezoek aan Thibo met zijn gehuil en dan was ik een beetje boos op hem. Het was daarom dat ik ook regelmatig na de thuiskomst van David naar Thibo ging om met hem terug alleen te zijn.

EERSTE KEREN
En dan 11 april, 1 jaar overleden, … Deze dag was minder zwaar door de aanwezigheid van Arthur. Hij verzachte het verdriet. Eerst met z’n allen een bezoek aan Thibo. Deze keer witte ballonnen en bloemstukjes. We zijn die dag iets gaan eten en nadien zijn we in het park, waar we vaak met Thibo naartoe gingen, gaan wandelen. En dan onze eerste reis met Arthur en Thibo in ons hart en gedachten. De dagen voor het vertrek waren zeer zwaar. Twee volle weken zonder een bezoekje aan Thibo en het gemis dat er geen twee jongetjes op onze achterbank zouden zitten. Gelukkig waren zijn peter en tante daar om de zorgen over te nemen, te zorgen dat het grafje, de bloemetjes en de kaars in orde waren. Op tijd en stond werd een fotootje verstuurd en zelfs een skypegesprek gevoerd: wij op vakantie en zij bij Thibo. Het was ontroerend, hartverwarmend en zoveel waard. Op vakantie heeft het vierjarig nichtje Thibo gezegd dat Thibo altijd haar vriendje en neefje zal zijn. Voor haar is Thibo een sterretje aan de hemel waar ze vaak naar kijkt.
Deze keer hebben we wel kunnen genieten, maar met mate want het verdriet om Thibo loerde steeds om de hoek. Vóór de eerste dag ‘crèche’ van Arthur, hebben we een bezoekje gebracht om even te wennen. Bij de ingang staat de foto van Thibo samen met zijn overlijdensbrief, twee knuffels, een kaarsje en zijn diertje: de bij. De tranen sprongen me in de ogen. Regelmatig krijgt Thibo bezoek van het crèchepersoneel en ook zij laten iets achter. De eerste dag viel goed mee omdat ik blij was dat ik terug aan het werk kon. Normaal gezien hadden de twee broers nog een maandje samen naar de crèche gegaan.
Op 1 september was weer een zwarte dag voor mij, allemaal gelukkige ouders, items in het nieuws, vele scholieren op de fietspaden richting hun eerste schooldag. In het weekend had ik gedroomd van hoe ik het geregeld ging krijgen om Thibo naar school te brengen en Arthur naar de crèche. Toen werd ik wakker en wist ik weer dat het niet voor nu was. Mijn hart brak toen in de crèche op 31 augustus de cadeautjes klaar stonden voor de kindjes die de dag nadien naar school zouden gingen. ’s Avonds ben ik naar Thibo geweest met een rozenplantje met een hartje voor zijn eerste engelenschooldag. Een week later zijn zijn peter en tante getrouwd en ook daar voelden iedereen het gemis. Maar hij heeft een speciaal tekstje gekregen en na de viering werden honderden witte ballonnen opgelaten. Ik voelde nadien de boodschap van Thibo dat hij de ballonnen goed had ontvangen. Om te laten voelen dat Thibo er ook bij was, heb ik weer een fotoboek gemaakt met foto’s, teksten en kunstwerken. Weer een remedie om het verdriet te verwerken.

HET LEVEN NU
En dan … was het tijd om naar deze Landelijke Dag toe te werken. Vele woorden vloeiden op papier en vele tranen vloeiden op mijn schoot. Vaak heb ik het benauwd gekregen omdat alles zich weer haarfijn voor mijn ogen afspeelde. Ik voelde weer de pijn die ik voelde op 10 en 11 april 2014 en het verdriet was weer zwaarder dan anders. Al een geluk dat de dagen zeer zonnig waren en dat ik een beetje in de tuin kon werken, met Arthur een wandeling maken tot bij Thibo en Thibo zijn grafje piekfijn in orde kon brengen. Nu Arthur de kledij begint te dragen die Thibo op het einde ook droeg, is het weer een moeilijkere periode waar we door moeten. En ook ben ik sneller van slag wanneer er in de omgeving kindjes zijn met kinderziektes of hersenvliesontsteking. Maar tot nu toe is het ons gelukt en samen komen we daar ook weer doorheen. Volgende week wordt Arthur gedoopt en Thibo zal ook zijn plaatsje krijgen zowel in de teksten als aan tafel. We zullen hem ook met zijn allen een bezoekje brengen. Door het overlijden van Thibo ben ik nog meer van het dagdagelijkse leven gaan genieten omdat ik nu weet hoe snel het kan gedaan zijn. Gewoon een wandeling maken, op de bank in de tuin zitten en genieten van het leven in de tuin, spelen met Arthur, schrijven, afspreken met vrienden en iets eten. Ik relativeer meer, voel ook dat ik op zoek ben naar rust en vrijheid en probeer stress en negativisme te vermijden. We herinneren Thibo als een zeer vrolijke jongen die veel deugnieterij in zich had, we herinneren zijn eerste stapjes aan de deur van de crèche en later zijn wandelingen door het huis. Het is een blonde krulletjesgod die met zijn grote ogen iedereen probeerde te verleiden. Ik was en ben nog steeds ontzettend fier op hem en op het feit dat ik zijn mama ben. We koesteren elk moment dat we samen hebben gehad, dragen hem mee in ons hart, zullen hem voor altijd missen en zullen altijd van hem houden.